Hausaufgabentexte

14.09.2019

Well – wild


Karin Klee
Karin Klee

Ruhe sanft

fuchsdeiwelswell
geft et
wenn wie well
et Gras waast
e Hälmchi sich quer stellt
em Wend vo weirer weg
Bloume weddele
Soome gefloo komme
wenn Wutze
durch Wiese walze

mei Modder har'et gär sauwer
säät sei Bou

mei Frau haret gär ordentlich
säät sei Mann

eich well et schee
säät eät
o netzt sei Naturgraav
met Onkraut-ex

Karin Klee


Gérard Carau
Gérard Carau

Wéll

Ich wéll der jò neischt Beeses. 
Wérklich nét!
Awwer awei éss pillo! Et langt!
Wenn de awei nét wéllscht,
wie aich et wéll,
dann génn aich wéll!
Ónn dann gnaad der Gott!

Herbes sauvages

(aach politisch ze lääsen)

Wéll Planzen ém Gaaten, 
die hann bei uus neischt verloor,
die wélle mer héij nét hann!
Uuser Nadur éss sauwer
ónn sóll et émmer bleiwen!

Mer wéllen,
mer wéllen
mer wéllen 
kään Onkraut!

Gérard Carau


Relinde Niederländer
Relinde Niederländer

Wenn’s reicht

Es Annche wäär im Winderschbort,
doch iss es schunn vier Wuche fort.
Ich glaab, ich wääß de Grund.
Wahrscheinlich iss es fortgeloff,
weil Seiner widder mool gesoff,
der elend Lumbehund.

Nett lang häär, hann ich´s noch gesiehn,
mett schdinggisch wutentbrannder Mien,
de Sein war widder zu.
Es hat gekrisch: „Ich krien die Keer,
unn schmeiß dei Glumbatsch vor die Deer,
dann hann ich endlich Ruh.

Du beischt doch ohne mich ins Gras,
dann kann ich endlich saan: Das waas!“

Wildsaumäßisch

1. 
E Horde Wildsäu hause naachts
in Millerkaalsches Gaade,
sie graawe demm die Lännscha um,
unn das ganz ohne Schbaade.

De Miller Kaal sieht morjns o Schregg
sei ramponeert Idille.
Er kreischt in Raasch fuggsdeiwelswild:
„Das Dreggsvieh duun ich kille!“

Seithäär duut er noor wää de Seie,
jeed Naacht umsunscht am Fenschder leie.

2. 
Die Wildsau welljatt sich im Dregg,
die macht das furchtbar gäär,
ehr Junges noch memm Babyschbegg,
es suhlt sich hinnerhäär.
So lernt das Vieh mett Sicherhäät
halt nie im Lääwe Sauwerkäät.

Relinde Niederländer


Georg Fox
Georg Fox

Wildseiwuhle

Wer wääs wie wiedisch wilde Wuddse wuhle
wie wurres wannse wambe wie Wandaale 
wenn Wiesegäärde Wuddsegäärde wirre
weddse wodrinn Wasser wuhle wawwele wuddsisch 
wann wer was wiedisch weesche Wuddsewuhle werfd
wie wubbdisch wann woo Wiggsbirschd 
wusseld weeschem Wuhle wilder Wuddse 
wo Wuud Wildsei wirglisch wegg winschd
wann Wilde weider wiedisch wuddsisch wuhle
wennschunn wie wilde Wuddse widder weider wiehle
woomeeschschlisch wäär woo Willevierdel was wuhle 
wann Wildsei weenischdens Wuddsewurschd wääre
wäär wahrscheins wirglisch Wurschdsubb 
wie wild wegggang.

Georg Fox


Ursula Kerber
Ursula Kerber

Klää wéll Biller

Haiku/Tanka

Bloumen aan’t Essen
Unkraut hääscht haut „Wildkräuter“
un de Root Léscht waaßt

                  Wéll Hóndsrosen bléihn
                  aam Paad quäär durch de Dünen
                  Sand géfft vorgeschbéilt

                  Fóuder fó ròòséch Wellen
                  späädeschdens  aan Wénterdaan

Kipp métten ém Wald
Rääfen Meeweln e Kéihlschrank
Äämern mét Bauschutt

nòkscht e Sóuhl vóller Schmaddel
dò wo de Wéllschwein hausen

                  Wéi jeden Owend
                  pechschwartz Wólken aam Himmel
                  de scheenscht Zeit éss rém

                  wuuscht Gekrääschs lehrt et Graulen
                  Koowen souchen ihr Schlòòfbääm

Blétz én de Auen
de Krallen ausgefahr
klää wéll Katz

Ursula Kerber


Matthias Zech
Matthias Zech

Die Wilma un de Willy

Die Wildsau Wilma chillt im Graawe
nooch ennre wild dorchwiehlte Nacht,
un dräämt. – Do krächsen wiescht zwää Raawe,
verschreckt springt d Wilma uff, – un s kracht.

Wie wild war dorch die Wald geblose
de Willy in seim schnelle Gfährt,
hot s Schild: „Do! Owwacht Wild“ mit große
Verständnislosigkeit geehrt.

Jetz hängt der sportlich-deire Wache
am Baam verdellert un verschrabbt.
De Wilma scheint s nix auszumache,
is ääfach links vorbeigedabbt.

„Verdammtie Wildsau“, plärrt de Willy,
klobbt wietend uff m Lenkrad rum.
Die Wildwutz Wilma is e Stillie,
grunzt leis, denkt: „Is der Kerl doch dumm!

Der is doch dorch die Waldstrooß gschosse
grad wie e gsengtie Mensche-Sau,
hett langsam er Natur genosse,
kennt faul er ratze in seim Bau.“

Sie rumbelt hääm, verzehlts de annre
im Rudel, s werd wie wild gegrunzt,
zum Wrack vum Willy dun se wannre
un gugge, was der Depp verhunzt.

Der kann de Aache kaum noch traue,
wie er die Wutze glotze sieht:
En Audoschrott aus d Sicht vun Saue
macht halt en große Unnerschied.

Matthias Zech