Hausaufgabentexte

09.09.2017

Verreckt – verrückt

---

Verreckt

Verreckt es manchmo aach ett Werrer.
Ett reijst die grad gewaaste Blärer
em Maij scho ab vom Baam.
O wärett doch gebildt o zahm.
Ett schmeijsst die Bleije ab,
ett schmeijsst se off dem Kend sei Grab.
Ett ess gestorf an Diphterie,
e verreckte Krankhäät, dat es die.
Klaa an ett Werrer, dat verreckt genn ess.
Die Diphterie, harrett Kend en de Dod geress.

Johannes Kühn

---

worres

irjendwo
off dä welt
hat ääner
meh angschd 
wie verstand
– äänfach bekloppt der schossel 

irjendwoannerschd
off dä welt
grault
dä nägschd
em ganz große stiel
– komplett lala der kerl

irjendwosonschd
off dä welt
dud der dritt dirmel
angschdbeisse
on reisse
– offfällisch geggisch der stoffel

on wat es
met alle annere
off dä welt?
die gä verreckt

Karin Klee

---

Heimat, verréckt
(nach einer Reise ins Baltikum 2017)

Et sóll Leit génn,
wo verréckt génn,
wenn nur ään Zentimeter
von däm,
wat se ihr Heimat nennen,
verréckt gewwt.

Et hat so vill Leit génn,
wo verreckt sénn,
et gewwt so vill Leit,
wo émmer noch verrecken
óff em Wäsch nò dahämm,
óff em Wäsch
wech von dahämm.

Verréckt.

Gérard Carau

---

verréckt

dat Chääslong lòò 
so wie dat aan der Wand steht
dat gefällt mer nét
dat géfft verréckt

die Schaukel  lòò
so wie die énn meim Gaarten steht
dat gefällt mer nét
die géfft verréckt

däer Äämer lòò 
so wie däer aan der Schossee steht 
dat gefällt mer nét
däer géfft verréckt

kénnt allet so äänfach verréckt génn
emm Plätz äss ma selwer kénnt verréckt génn
braicht séch aach kääner meh verréckt se machen
onn dat wäer doch dann schon ganz scheen verréckt

Harald Ley

---

Varickt simma all

Et iset wedda,
Gaar nit ich,
Woo schpillt varickt
Et leewen is vazwickt
Uss Schtreewen -
Hinnaricks ginn ma getreet -
Unn selten nua gehäämelt!

Et iset wedda,
Gaar nit du,
Woo luut lòò zu
Wie alles lòò de Bach runna geeht
Wie schnell iset dann se schpäät
Unn ma kannen neischt mä machen
Aan all deen schlimmen sachen

Et iset wedda
Sunnscht gaar kääna
woo lòòdamit sich befasst.
Unn hat mat nit im Blick
Is moin ma schunn geschasst
Soo geddet mia unn jeedem
Dòò brauch ma käänen
Woo nòòhääa
‚Schääla Hund‘ ääm saat
Unn groß „varickt“ ufft breetchin leeht!

Patrik H. Feltes gen. Veltz

---

Total verickt

Nor noch Verickte.
Das muscht du dir angucke.
Schalt ’s Fernsehe ab!

E verickti Welt.
Ferchterlich, was do heit steht.
Lej die Zeitung weg!
Verickte Zeite.
Heer emol, was die do saan.
Mach ’s Radio aus!

Alles so verickt.
Määnschde ich werr aa verickt?
Häng de Spischel zu!

Helga Schneider

---

Dò kinnd ma grad varriggd genn

E Gesischdsche wie e Püppsche,
e Figürsche wie gemòld
un Bään bis gans, gans owwe hin!

Doch alles hads vaschandeld 
un vaschamarierd,
vun unne bis owwe 
gepiersd un tädowierd!

Mein Godd! –

warum haschd de so vill Scheenes
fa die Kads vaschengd!
Häddschd liewa bessa mòl 
e bissje meh an misch gedengd!

Varriggd, varriggd

Wenn isch als mòl bei mei Tan­de Ber­da gang bin, die wo e Dorf wei­da ge­wohnd had, had die ma im­ma in­ge­drisch­dad: „Wenn da es Maal­sche iw­wa de Wääsch laafd, gugg dass de schnell­sch­dens weg­kumm­schd un gug­gem blohs nid in die Aue. Das is var­riggd un had de bee­se Bligg. Sei Mud­da häds schun läng­schd wegsper­re od­da in e Aan­stald duhn misse.“ Es Maal­sche war so um die vier­zisch un had mid sei­na Mud­da e paar Hei­sa wei­da, schrääsch ge­jeiw­wa vun mei­na Tan­de ge­wohnd.

Änes Daachs hads wie aus heida­rem Him­mel mid weid uff­ge­ris­se­ne Aue di­reggd vòr ma ge­stann, uff mei Pubb ge­zeihd un laud ge­schrie: „Bob­bel­sche hann! Bob­bel­sche hann!“ Das had aus­ge­siehn wie e Hex, fa­schd kää Hoor meh uf­fem Kobb un e Hau­fe Waa­ze­le un Pig­gel­scha im Ge­sischd un dig­ge Kur­sch­de uff da Hänn ge­had. Un dann der wu­usch­de Bligg! Vor lau­da Sch­regg hann isch em mei Pubb hin­ge­hall. Wies Ge­wid­da hads nòh der ge­grabb­schd un is ab. Isch hanns laud gröhle ge­he­erd: „Bob­bel­sche ei­ei, Bob­bel­sche ei­ei“ un hann dò ge­stann wie aan­ge­wur­zeld. Es had aw­wa ga­nid lang ge­dauad, dò hads wid­da mid weid uff­ge­ris­se­ne Aue vor ma ge­stann un laud ge­schrieh: „Holls! Dei Bob­bel­sche. dei Bob­bel­sche!“ Wie, wenn isch va­hexd wär, hann isch ge­stam­meld: „Wenn des be­hal­le willschd, kannschd des ru­hisch be­hal­le. Isch hann noch meh de­hemm.“ Dò hads nomòl die Aue un aach de Mund weid uff­ge­riss un is mid mei­na Pubb ab­ge­hau. Mir hann wie lang die Knie ge­schlog­gad. Vun wei­dem hann ischs noch krei­sche ge­he­erd: „Mei Bob­bel­sche, ei­ei­ei, mei Bob­bel­sche, ei­ei­ei!“

Wie isch wid­da bei mei­na Tan­de war, hann isch der va­zehld, was pas­sierd is. Dò had die ge­scholl wie e Rohr­s­pads: „Das kann doch nid wòhr sin! Isch hann disch ofd ge­nuch ge­warnd. Es is nid ze fas­se, dass du demm Minsch aach noch die schenn Pupp genn haschd, die wo isch am Sunn­daach uff da Kierb ge­wunn un dir ge­schengd hann! Isch glaab, du bischd var­riggd genn! Mach jò, dass de ma aus de Aue kumm­schd!“

Dò bin hemm ge­raasd, hann misch in de Gaa­de un­na e al­da Qued­sche­baam ge­huggd un fursch­bar ge­heild. „Dreimòl hann isch demm Maal­sche in die Au­ge ge­guggd un han­nem die Pubb genn! Jed­se bin isch aach var­riggd un mei Ma­ma muss misch wegsper­re od­da in e Aan­stald duhn“, is­ses ma nur noch dursch de Kobb gang. Aw­wa wie die misch ge­funn had, had se misch in die Ar­me ge­holl, gehämeld un ge­saahd: „Das hasch­de gudd ge­mach, mei Schäds­je. haschd jò wir­g­lisch Pub­be ge­nuch. Das Maal­sche, das is e gans ar­mes kran­ges Ding un be­stimmd gans nääwem Heis­je mid der Pubb. Un disch, mei Herz­je, däd isch doch niemòls wegsper­re od­da in e Heim duhn! Un var­riggd bischd du uff kääne Fall. Aw­wa die Tan­de Ber­da scheind nimèh all Tas­se im Schrang ze hann un spinnd wohl e biss­je, dir so e Ang­schd ze ma­che. Der wär isch mòl or­dend­lisch die Le­wid­de läse!“

Gisela Bell

---