Hausaufgabentexte

11.03.2017

Rot-röter-Rödelstein


Johannes Kühn
Johannes Kühn

Merrem rotrorem Rörelstän

Gäre molen ich merrem rotrorem Rötelstän 
rotrorere Sandgruwe, gut gesät vom Rän,
gäre aach e rore Summerkirchebaam,
gäre aach e rore Fuchs,
gäre aach e rore Blitz,
e rot Indianermäre aach,
e Flasch voll rorem Himbeersaft.
Jo, jo, rotrorer Rörelstän,
dau beschd mä schon viel wert,
gar net gär molen ich e blurrisch Schwert.
Ich wert wisse,
ich wert net misse,
sät mert mei Gewisse.
Eich hann Relijion,
eich ha gurre Ton.

Johannes Kühn


Karin Klee
Karin Klee

rot

rot
fixfeijerrot
der blagge
off meim bagge
von deiner hand

gromberre woäre aagebrannt

e zeirong
hot mich fortgebrong 
vo kich
o herd 

se gromberre dat wert?

meh wie ääner

rot der kopp
rot der kopp met der dicker lipp
rot der kopp met der dicker lipp on der ville lije
rot der kopp met der dicker lipp on der ville lije ohne wert
rot der kopp met der dicker lipp on der ville lije ohne wert dofoär vill
faulspill  

zeit foär rot

Karin Klee


Gisela Bell
Gisela Bell

De Rödel

E Figürsche wie gemold!
Rod ihr Bäggelscha,
roda noch das Schnissje
un aach demm Klään
sei raffinierdes Klääd.
De Pid, der war vaknalld
bis iwwa beide Ohre,
hads aangehimmeld
un aangebääd.

Der war todal „gerödeld“,
had nur noch rumgedödeld,
war außa Rand un Band
gans nääwe da Kabb gewään
un had mid käänem Au gesiehn:
das Klään, das war e Luda,
sei Herzje raaweschwarz,
eiskald un aach aus Stään.

Das had ne nur va-ebbeld
un an da Nas erum gefiehrd.
Un bis a das geschnalld had,
war äs längschd iwwa alle Berje
un er gans scheen blamierd. 

Seiddemm nenne se denne Dödel
im ganse Dorf nur noch 

„de Rödel“.

Gisela Bell


Karin Peter
Karin Peter

Rooder Schdään – root nét doot

Audiodatei anhören
Milljoone Jòhr
dief én de Äärd geduckt
e rooder Schdään
wie doot

Ó plätzlich dann
e Zuufall dòò
deer bréngden
iwwer Daach 

Ó wie t der Zuufall nommò wéll

géfft eer
gefónn
gebraucht
genótzt

jòhrhónnertlang

ganz oft
ganz vill

wie wannern aaije Leewen hätt

Et éss sei Faarf

soo root
soo waarm
soo waaich

A jeed gemòòlte Bild
haucht sie
e Leewen én

Harald Ley
Harald Ley

Rötel

Der Rötel éss allään nur so for séch betracht
En Farf, ganz rot énn allerscheenschder Pracht
Doch eppes meh dòvonn, dann géfft dat émmer
En bees Krankhäät, nét nur for de Kénner 
Die kénnt, wenn ma se kréijn, us ganz scheen riseln
Mét Placken off der Haut, noch rötler äss de Friseln

Der Rötel éss awwer aach gutt for‘n scheen Gedécht
Onn losst erröteln Béifchens Bleijchgesécht
Äss er der Jongfraa schaanté hénner häer laaft
Dat schreift der Schiller, wenn mer kääner glaaft
Däer hott aach énn seim Tell us Scholerkénnern
Vom Rötli-Schwur verzehlt, wenn der auch erénnern

Gutt wäer’t, käm der Rötel aach bei „Fake-News“ vòr
So gääf en Lienert däcks moll rötlich hénnerm Ohr
Onn émm Gesécht hätt er de Rötel dann
Wenn er noch nét so richdisch lienen kann
Eich wollt auch mét der Geschécht lòò nét verkohlen
Awwer Rötel mésst ma hann, for meich se mòlen

Georg Fox
Georg Fox

Schdään-Dseid-Dseische

Oggse unn Hirschkäbb,
Bisons unn Päärdscher,
wilde Wuddse unn Reh -
kobbiwwer in die Degg geriddsd
middem roode Schdään. 
Dsehndausend Jòhr denòò 
die Biller nommò gefunn 
in de Hehl vun Aldamira.
Wer wääs mid was fier Mieh
gemòòld genn iss – 
dòòmòòls – in der Schdäändseid?

Schbääder, vill schbääder
bei de alde Griesche
die Schiffscher midde
selwe Schdäänfaarb geschdrisch.

Unn danne aach vun de Reemer
fier die Balge aan de Heiser geholl,
dass mers vun weidem schunn
rood in der Sunn gesiehn hadd.

Maagische Dsingge:
Ruune als Dseische bei de Germaane
middem Reedel-Schdään rood gefärbd.

Unn im Middelalder die Gräämerleid,
iwwerall iwwers Land gewannerd,
Reedelschdiffdscher verkaaf
aus de Mannefagduur.

Was die dò gudd Faarb aus Toolei
nidd alles midgemach hadd!

Gérard Carau
Gérard Carau
Gérard Carau
Goethe: Der Pfarrhof in Sesenheim

Rot – Rötel – Götel

Wie der Goethe
anno tuback
mòò én user Gejend woar,
éss er aach
én’t Wendler Land kómm.

Er hat sich ómgeguckt ónn ómgeheert,
hat alles scheen gefónn.
Ónn e Berchmann getroff,
wo imm e dicke rode Glómpen gewies hat.

„Dat, Herr Göte, éss Rötel“,
hat er gesaat,
„dat Zeich han de Rémer scho kannt.
Dòmét kamma wunnerbar mòòlen.“

Der Goethe, óndómm wie er woar,
hat sich aus dem Glómpen
Stéfter mache geloss.

Er éss schnurstracks hemm én‘t Elsass geriet,
ónn hat nadierlich é Sesenheim Halt gemach.
Er wóllt sei Friederikchen mòòlen
mét däm nauen Stéft.

Oh Mädchen, Mädchen,
wie lieb ich dich!
Wie blinkt dein Auge,
wie liebst du mich!

Awwer weil et grad nét dòò woar 
– Wo zum Deiwel woar dat Minsch? –
hat er nur de Farrhoff gemòòlt.

Zou usem große Gléck:
Denn Liebe vergeht,
awwer die Mauer steht
– aach némmeh!

Haut sémmer froh,
Rötel sei Dank,
datt mer wéssen,
wie et dòmòls dò ausgesinn hat.
Aach ohne em Friederike
sei léiw Gesichtchen …

Gérard Carau


Helga Schneider
Helga Schneider

Kunscht vor de Kellertrepp

Hinner de Scheier Stäästickelcher gefunn.
Rotbraun. Uffallend wääch.
Färwen das babbisch Kinnerhändche.
Färwen aa ’s Scherzje.

Guck emol! Dodemit kann mer mole! 
Do am Scheierdoor.
Uff de Wackestää im Hof.
Uffem Plaschter vor de Kellertrepp molt ’s noch besser.

Ich mol Russland; dort is mei Babbe.
Ich mol Amerika; dort hann mir e Unkel.
Owwacht! Die Mamme! Traat Matratze in de Keller.
Un am Himmel iwwer uns dunnern un dunnern die Jabo.