die Bosener Gruppe
Hausaufgabentexte
17.09.2016
Hond on Katz
Hond on
schlau wie e Aff schee wie e Schlang stur wie e Ochs stark wie e Kouh – uuser Hond dix beim Dokder dauernd durch’d Wiesedaal dreimo am Daach dick ze frässe dabber droff o dra mem Dieter seim Dackel – uuser Hond mir mache alles foär uuse Hond nur Sorje wejen dä Sonn Gedanke em’t Klima Hoffnung, datt dä Honger en dä Welt fort geht on dat alde Haus mo wie nau geft mache mä uus foär de Katz on foär die es kä Platz
Karin Klee
Vorwatt net
Wie hond on katz schwarz on weiß freemen on héizijen arm on reich vorwatt net meddenònna e meddelwert souchen on der gääng schdemmen
Hildegard Driesch
Fünnef Biller
Fünnef Biller
mét Katz un Hónd
owen huckt de Katz
wéi’n Staduur vaan Ägipden
ónnen ròòst der Hónd
Englänner sénn fein
dò reent et Hénn un Katzen
mir saan Sauwedder
de Katz krääscht óm Firscht
der Hónd jault sei Stróss hääser
de Mònd lisst et kalt
e Wachhónd wo schlòòft
wann de Spétzbouwen kómmen
grad fó de Katz
ää Herz ää Seel
so décht – kää Lóft ze òòtmen
hóttich Katz un Hónd
Ursula Kerber
Katz ónn Hónd
Se hann sich allgebott én de Hòòr. Se maulen sich aan. Se gehn óffenanner loss wie de Schlappeflécker. Ma kritt se baal némmeh ausenanner, wenn sie mò aanenanner geròòt sénn. Dòbei hann se sich fréijer so gutt verstann. Sogar geheirat hann se ónn Kénner kritt. Manchmò hätt de Katz em Hónd én’t Ohr geschnurrt. Ònn der wär et zefridden gewehn. Awwer dat éss lang häär.
Schròòer Nòòper
Katzegròo, katzefreindlich – óon hóndsgemein.
Endlich
De Katz óff em Schooß. Der Hónd óff de Féiß. Fridden ém Haus.
Gérard Carau
„Si je préfère les chats aux chiens, c’est parce qu’il n’y a pas de chat policier.“ Jean Cocteau
(Wenn eich de Katzen léiwer hann äss wéi de Honn, dann dòòdafor weil et kään Polizeikatzen géfft.)
Wie Katz onn Hond
Omm Spillplätz hénnerm Haus, émm Sand Hann mir us schon ganz fréijh gekannt Dau wollscht mein Schépp, dau hottscht se kréijt Eich wòòr schon dòò om deich beméiht Mir hodden kään Katz, dir hodden kään Hond Mir wòòren énn der School noch sesammen Onn dein Pappen onn mein Mammen Awwer dat durft kääner wéssen Eich wollt deich dòòmols schon gäer késsen Dir wollten kään Katz, mir wollten kään Hond Énn der Zeijt danòh hann mir us verlòòr Et hott kään Grond génn dòòdafor Awwer eich mosst aan deich denken Onn dir énn meinen Trääm mein Héerz schenken Mir hodden kään Katz, dir hodden en Hond Dann sinn eich deich mét auerm Hond spazéijrn De wòòrscht dòòmols weit wech studéijrn Béss zoum Hals hott mer‘t Héerz geschlah Dòòdanòh hann eich deich off Hänn getraa Mir hodden kään Katz, mir hodden kään Hond De äerscht Zeijt hann mir us so gutt verstann Kénner wollten mer aach, irj‘ndwann Nur vòrhäer noch freij sénn kénnen Et Leewen spier‘n mét all usen Sénnen Eich wollt en Katz, dau wollscht en Hond En Hond hodden mer kréijt, awwer kään Katz Et zehlt dat, wat dau wéllscht, mein Schatz Däer Hond leeft awwei bei us mét Vomm Kénnerkréijn éss schon lang käämeh Redd Eich méscht en Katz, dau hascht en Hond Gewéss, dein Hond hott mer nie eppes gedòòn Nur fänken eich aan meich se fròòn Forwat hall‘n eich émmer nur stéll Onn machen nét äänfach moll dat, wat eich wéll Eich maan en Katz, eich maan kään Hond Onn wie et so kommt, äänes Daachs wòòr der Hond For jeden Streijt zwéschen us Grond Beim Hond ausféijhr‘n treffscht de off den Der Hondsfott, däer konnt deich jòò so gutt verstehn Eich wollt en Katz, däer hott en Hond Ball hann dir eppes métnanner aangefang Dat éss off äämol ganz schnell gang Wie dein Pappen onn mein Mammen Sénn mir zween haut längscht némeh sesammen Eich hann mein Katz, dau hascht zweij Honn
Katz oder Hond
Mein Schatz, mir kommt kään Hond énn user Haus Geh, komm, sei mer nét bees, mir hollen us en Katz So en Katz, die fänkt bestémmt alt moll en Maus So eppes dout en Hond nét machen, Schatz Et koscht aach vill meh Geld en Hond se kaafen Onn so en Véíjh bleift aach nét gäer allään Moijns onn òòwends moscht de raus mém laafen Émm Hellen, émm Donkeln, bei Schnee onn Reen Mét ääner Katz hatt ma’t dageent ganz äänfach Die wéll nur ab onn zou gehämelt génn Dòò braijcht de dann aach nét den halwen Daach Aan ääner Tour nur beij dem Véijh se sénn Haut hat mein Schatz schon lang en Hond émm Haus Et hatt jòò‘n Allergie geent Katzenhòòr Bei Wénd onn Wedder gehn eich mém Hond raus Géfft er nét iwwerfahr, gehn eich noch zisch Jòhr Onn wenn moll ääner vonn us zweij gääf stäerwen Womét der Herrgott awwer waarten sollt Dann gääf eich jòò den Hond lòò äerwen Dòòbeij hätt eich so gäer en Katz gewollt
Harald Ley
E Hónd móss ént Haus
Endlich wòòre mer mét der Ómbaau vaant Haus fäärdich, ón dò hammer gesaat: „E Hónd móss jétzer ént Haus.“ E scheener grooßer Wachhónd, só e russich Rass, hodde mer óns ausgesuucht. Mét sei siwwe Mòònt wòòr er schó só grooß wie e Schääferhónd.
Wie mern hämmbraat hann, dò sémmer naddierlich mò dereerscht méddem én der Gaarten. Deer mósem só gutt gefall hann, er wóllt jò gaarnét ént Haus erén! Mét neischt wòòr er réselocken. Weent sei Greeß hodder sich aach némmeh gutt traa geloss. Ó wammern heewe wóllten, dò wòòr er só verbieschdert, dadder óm sich gebéss hott wie wéll. „Dat wäärd mòòrn besser sénn. Deer wäärd nò sei Ruudel verlangern“, hammer gemonnt. Ón dò hammern dann ääfach die Naat én der Gaarte laafe geloss. Wat wóllte mer dann annerschder machen? Mer hodde jò alles hooch égezeint. Wadde Gléck!
Awwer naats, só Schdécker ään Uhr, mer wòòre graad só gutt am Schlòòfen, dòò hoddet aagang! Wat hott deer Hónd geheilt! Graad wie e Wólf é Sibbierien! Hoffentlich géfft nét de ganz Nòòperschaft rebellich! Ich dapper rónner! Jees wie wòòr t só kalt! Mä, Aafang Juuni, dat wòòr jò de Schòòfskält! Ich flott nommò ént Haus ó mich mòòl dereerscht foor mei Naatschicht gutt waarm aagedòòn: iwwer der Schlòòwanzuch e Wénterpulloower ónn e waarm Bóx, e Duuch óff der Kopp, en dicker Schaal óm der Hals, waarm Socken aan de Fieß ónn noch e paar Fauschthändsche geent de Galmen én de Féngern.
Wie ich dò mét die Montuur én de Denn aan der Schbijjel vóbbei sénn, dò hann ich nuur gedenkt: Hoffentlich grault der Hónd nét! Der hädde mich nämmlich kénnen én der Kérschbaam hucken, foor de Vijjel se vódreiwen. Awwer aan der Hónd wòòr mein Autfitt graad éggaal. Deer hott sich gefreit, äs er némmeh allää wòòr ónn hott graad geweedelt wie gedoppt. Ón só hann ich da bei der Knechtché gehuckt, bés er némmeh geheilt hott ónn égeschlòòf wòòr. Et hott ball zwaai Schdónn gedauert.
Der nääkscht Daach, dò hott der Hónd aach noch kää Lóscht fó rén. Er éss de Terrass nét hooch. Dò hammer dann e Breet geleet, só eppes wie e Reeling, ónn dòò dróff noch e paar Schdéckelcher Wuurscht! Neischt genótzt! Die näägscht Naat móssde mer nommòòl én der Gaarte kampieren. Ó weil se Reen gemellt hodden, hammer dapper noch der Sónneschérm óffgeschdellt foor der Hónd ó foor óns.
„Próbbiere mer t doch mò durch de Hausdier“, hammer der Daach dróff gesaat. Ó weil ich graad Flääschkiechelcher gebròòt hott, hammer gemonnt, dò kénnder nét nää saan. Peifendeckel! Dier glaawen nét, wat mier all foor Mäckesjer gemach hann, foor deer Hónd ént Haus se krien. Alles neischt genótzt! Nää, soo hammer óns dat nét voorgeschdellt! Ääner vaan óns hott jeed Naat drauße bei der Hónd gehuckt. Ónn nò paar Daa, dò hammer óns gefròòt: „Jeed Naat lò rónner, dat éss jò aach nét graad deer Renner. Sólle mer dann nét besser et Schlòòfzémmer én der Gaarte schdellen?“ Weent dat Geheil hott der Nòòper vaa richderiwwer jò schó gelacht ó gesaat: Wann eich nét genaau wésst, dat mier hie é Waagasse wahnen, eich gääng männen, mer wääre bei de Wälf é Sibbierien.
Nòò Schdécker nein Daa, dòò hoddet naats gutt geplätscht. Wie ich dò rónnerkómm sénn, dò hott der Hónd tréppsnass aan de Trepp geschdann. „Waart mei Gudder“, saat ich dò, „ich hóllen e Duuch ó bótzen dich mò gutt ab!“ Ónn dò sénn ich, kehrt Marsch, dapper én de Kich seréck. Awwer dòò! Hénner mer e Platschen ó Kwatschen, ó wie ich rómgucken, dò trottét der Knechtché mét sei nass Pooten de Trepp hooch ónn hénner mer rén én de Kich, wie wann neischt gewee wäär. Er hott scheints de Schnauz voll vaan deer Reen lòò. Ó mier, mier hodden endlich e Hónd én t Haus!
Karin Peter
Miezekädsje reeschd uff un aan
„He, du kläänes Biesd, warum leihschd de dann schun widda in meinem scheene Blumenbeed? Es gäbbd doch so vill Eggelscha un Plädsja in unsam Gade, warum lehschd de disch imma ausgereschned in mei scheenes Blumebeed? Das had misch e Haufe Zeid, Awed un Geld koschd. Du wirschd ma ’s noch kabudd mache un das muss doch wirglisch nid sin. Los Miezje, sei vaninfdisch un such da e annares Plädsje. Na, wirds ball, furd mid dir, du kläänes Biesd!“ Isch klatsche in in mei Hänn, doch das klääne Biesd riehrt sisch nid, fungeld misch nur an un fauchd:
„Was reeschd de disch dann schun widda so uff, du großes Biesd? Was soll dann das mid deinem scheene – mid unsarem scheene! – Blumebeed in unsarem Gade? Wie kummschd du dann dezu, misch so aanzefauche, wenn isch hie in da Sunn leihje un ma’s gudd gehn losse. Dò fiehl isch misch wohl un die Bliemscha aach. Das spier isch gans deidlisch. Die bliehje weida un riesche gudd, leije in da selb Sunn un spiere de gleische Wind wie isch un heere mei Herz schlaan. Das gefalld ne garandierd hunna mòl bessa, als wie wenn du mid da Hack un da Schipp zwische ne erumfuchdelschd un ne Angschd machschd. Leh disch doch liewa dezu, in unsa scheenes Blumbeed, du großes Biesd.
Gischda erschd haschd de mid deinem Rasemähja die Wies geqwäld, haschd das ganse Gras un die klääne Bliemscha drinn zereschd gestudsd, ne die Kebb abrasierd un mid firschdalischem Radau un deine große Fieß alles nidda gemach, was da in die Quer kumm is. Haschd alles, was du „Unkraud“ nennschd, brudal eraus gerobbd un uff e Haufe in de ledschde Egge vum Garde geschmiss, wo’s jedse elendisch vadurre wird un ball aanfangd komisch ze riesche. Un du reeschd disch iwwa misch uff, haschd Angschd, isch däd Bliemscha kabudd mache, wo isch doch nur gans friedlisch dò in unsarem scheene Blumebeed leije. Also wirglisch, was soll dann das? Mid was fa Aue guggschd du dann eindlisch? Un was gehd in deinem Kobb vòr sisch? Es is schlimm genuch, dass ihr Mensche eisch gejeseidisch in wärdvoll un nudslos, scheen un hässlisch, gudd un schleschd instufe duhn un aach so behandele un midenanna umgehn! Debei gäbds nix, was nur scheen odda nur häßlisch, nur gudd odda nur schleschd, nur wärdvoll odda nur nudslos is. Ihr menne, es gääb e Haufe Unneedisches un Sinnloses, doch nix kummd vun nix, alles kummd irgendwo här un wird aach irgend e Sinn hann. Mach da liewa dòdriwwa mòl Gedange un such denòh. Dann wirschd de wahrscheinlisch meh erausfinne, als wie de glaabschd, vielleischd sogar, dass isch nur dò in unsarem scheene Blumebeed leije, um da das ze saahn. Un noch ebbes, du großes Biesd: du suchschd da doch aach imma die schennschde Eggelscha un Blädsja aus un fahrschd, fliehschd odda paddelschd um die gans Weld defier. Un was du dòdebei alles kabudd machschd will isch gar nid wisse un du bestimmd aach nid. Soll isch da, stadd hie gemiedlisch in da Sunn ze leije, villeischd liewa widda e Meisje in die Kisch bringe, wie es ledschd, wo de ball ausgeflibbd bischd un gescholl haschd wie e Rohrspads, weil isch das arme, klääne Meisje kabudd gemach häd. Debei hann isch so scheen mid em gespield un wolld da nur zeije, dass isch e rischdischi Kads bin. Also bidde, sei vaninfdisch un lòs ma bessa mei Ruh. Streischel misch liewa odda leh da e Hund zu. Der parierd, machd Männje un gäbbd aach noch Pföödsche. Villeischd!“
So e fresches, Biesd. Awwa e goldisches. Ach, isch han ’s doch zum Fresse gär. Es liebschd däd isch misch jò aweile wirglisch näwe ’s lehje un ’s streischele, mid em um die Wedd schnurre un in meinem – isch wolld nadierlisch saahn: in unsarem scheene Blumebeed alles um misch erum vagesse.
Gisela Bell