Hausaufgabentexte

17.09.2016

Hond on Katz

---

Hond on

schlau wie e Aff
schee wie e Schlang
stur wie e Ochs
stark wie e Kouh
– uuser Hond

dix beim Dokder
dauernd durch’d Wiesedaal
dreimo am Daach dick ze frässe
dabber droff o dra mem Dieter seim Dackel
– uuser Hond


mir mache alles
foär uuse Hond

nur

Sorje wejen dä Sonn
Gedanke em’t Klima
Hoffnung, datt dä Honger en dä Welt fort geht
on dat alde Haus mo wie nau geft

mache mä uus
foär de Katz

on foär die
es kä Platz

Karin Klee

---

Vorwatt net

Wie
hond on katz
schwarz on weiß
freemen on héizijen
arm on reich
vorwatt net meddenònna
e meddelwert souchen
on der
gääng schdemmen

Hildegard Driesch

---

Fünnef Biller

Fünnef Biller
mét Katz un Hónd

    owen huckt de Katz
    wéi’n Staduur vaan Ägipden
    ónnen ròòst der Hónd

Englänner sénn fein
dò reent et Hénn un Katzen
mir saan Sauwedder

    de Katz krääscht óm Firscht
    der Hónd jault sei Stróss hääser
    de Mònd lisst et kalt

e Wachhónd wo schlòòft
wann de Spétzbouwen kómmen
grad fó de Katz

    ää Herz ää Seel
    so décht – kää Lóft ze òòtmen
    hóttich Katz un Hónd

Ursula Kerber

---

Katz ónn Hónd

Se hann sich allgebott én de Hòòr.
Se maulen sich aan.
Se gehn óffenanner loss
wie de Schlappeflécker.
Ma kritt se baal némmeh ausenanner,
wenn sie mò aanenanner geròòt sénn.

Dòbei hann se sich fréijer
so gutt verstann.
Sogar geheirat hann se
ónn Kénner kritt.

Manchmò hätt de Katz
em Hónd én’t Ohr geschnurrt.
Ònn der wär et zefridden gewehn.

Awwer dat éss lang häär.

Schròòer Nòòper

Katzegròo, 
katzefreindlich – 
óon hóndsgemein.

Endlich

De Katz óff em Schooß.
Der Hónd óff de Féiß.
Fridden ém Haus.

Gérard Carau

---

„Si je préfère les chats aux chiens, c’est parce qu’il n’y a pas de chat policier.“ Jean Cocteau

(Wenn eich de Katzen léiwer hann äss wéi de Honn, dann dòòdafor weil et kään Polizeikatzen géfft.)

Wie Katz onn Hond

Omm Spillplätz hénnerm Haus, émm Sand
Hann mir us schon ganz fréijh gekannt
Dau wollscht mein Schépp, dau hottscht se kréijt
Eich wòòr schon dòò om deich beméiht

Mir hodden kään Katz, dir hodden kään Hond

Mir wòòren énn der School noch sesammen
Onn dein Pappen onn mein Mammen
Awwer dat durft kääner wéssen
Eich wollt deich dòòmols schon gäer késsen

Dir wollten kään Katz, mir wollten kään Hond

Énn der Zeijt danòh hann mir us verlòòr
Et hott kään Grond génn dòòdafor
Awwer  eich mosst aan deich denken
Onn dir énn meinen Trääm mein Héerz schenken

Mir hodden kään Katz, dir hodden en Hond

Dann sinn eich deich mét auerm Hond spazéijrn
De wòòrscht dòòmols weit wech studéijrn
Béss zoum Hals hott mer‘t Héerz geschlah
Dòòdanòh hann eich deich off Hänn getraa

Mir hodden kään Katz, mir hodden kään Hond

De äerscht Zeijt hann mir us so gutt verstann
Kénner wollten mer aach, irj‘ndwann
Nur vòrhäer noch freij sénn kénnen
Et Leewen spier‘n mét all usen Sénnen

Eich wollt en Katz, dau wollscht en Hond

En Hond hodden mer kréijt, awwer kään Katz
Et zehlt dat, wat dau wéllscht, mein Schatz
Däer Hond leeft awwei bei us mét
Vomm Kénnerkréijn éss schon lang käämeh Redd

Eich méscht en Katz, dau hascht en Hond
Gewéss, dein Hond hott mer nie eppes gedòòn
Nur fänken eich aan meich se fròòn
Forwat hall‘n eich émmer nur stéll
Onn machen nét äänfach moll dat, wat eich wéll

Eich maan en Katz, eich maan kään Hond

Onn wie et so kommt, äänes Daachs wòòr der Hond
For jeden Streijt zwéschen us Grond
Beim Hond ausféijhr‘n treffscht de off den
Der Hondsfott, däer konnt deich jòò so gutt verstehn

Eich wollt en Katz, däer hott en Hond

Ball hann dir eppes métnanner aangefang
Dat éss off äämol ganz schnell gang
Wie dein Pappen onn mein Mammen
Sénn mir zween haut längscht némeh sesammen

Eich hann mein Katz, dau hascht zweij Honn 

Katz oder Hond

Mein Schatz, mir kommt kään Hond énn user Haus
Geh, komm, sei mer nét bees, mir hollen us en Katz
So en Katz, die fänkt bestémmt alt moll en Maus
So eppes dout en Hond nét machen, Schatz

Et koscht aach vill meh Geld en Hond se kaafen
Onn so en Véíjh bleift aach nét gäer allään
Moijns onn òòwends moscht de raus mém laafen
Émm Hellen, émm Donkeln, bei Schnee onn Reen

Mét ääner Katz hatt ma’t dageent ganz äänfach
Die wéll nur ab onn zou gehämelt génn
Dòò braijcht de dann aach nét den halwen Daach
Aan ääner Tour nur beij dem Véijh se sénn

Haut hat mein Schatz schon lang en Hond émm Haus
Et hatt jòò‘n Allergie geent Katzenhòòr
Bei Wénd onn Wedder gehn eich mém Hond raus
Géfft er nét iwwerfahr, gehn eich noch zisch Jòhr

Onn wenn moll ääner vonn us zweij gääf stäerwen
Womét der Herrgott awwer waarten sollt
Dann gääf eich jòò den Hond lòò äerwen
Dòòbeij hätt eich so gäer en Katz gewollt

Harald Ley

---

E Hónd móss ént Haus

End­lich wòò­re mer mét der Óm­baau vaant Haus fäär­dich, ón dò ham­mer ge­saat: „E Hónd móss jét­zer ént Haus.“ E schee­ner groo­ßer Wach­hónd, só e rus­sich Rass, hod­de mer óns aus­ge­suucht. Mét sei siw­we Mòònt wòòr er schó só grooß wie e Schää­fer­hónd.

Wie mern hämm­braat hann, dò sém­mer nad­dier­lich mò der­eerscht méd­dem én der Gaar­ten. Deer mó­sem só gutt ge­fall hann, er wóllt jò gaarnét ént Haus erén! Mét neischt wòòr er ré­se­lo­cken. Weent sei Greeß hod­der sich aach ném­meh gutt traa ge­loss. Ó wam­mern hee­we wóll­ten, dò wòòr er só ver­bie­sch­dert, dad­der óm sich ge­béss hott wie wéll. „Dat wäärd mòòrn bes­ser sénn. Deer wäärd nò sei Ru­u­del ver­lan­gern“, ham­mer ge­monnt. Ón dò ham­mern dann ää­fach die Naat én der Gaar­te laa­fe ge­loss. Wat wóll­te mer dann an­ner­schder ma­chen? Mer hod­de jò al­les hooch égezeint. Wad­de Gléck!

Aw­wer naats, só Sch­dé­cker ään Uhr, mer wòò­re graad só gutt am Schlòò­fen, dòò hod­det aa­gang! Wat hott de­er Hónd ge­heilt! Graad wie e Wólf é Sib­bie­ri­en! Hof­fent­lich géfft nét de ganz Nòò­per­schaft re­bel­lich! Ich dap­per rón­ner! Jees wie wòòr t só kalt! Mä, Aaf­ang Ju­u­ni, dat wòòr jò de Schòòfs­kält! Ich flott nom­mò ént Haus ó mich mòòl de­re­erscht foor mei Naatschicht gutt waarm aa­ge­dòòn: iw­wer der Schlòòwan­zuch e Wén­ter­pulloower ónn e waarm Bóx, e Duuch óff der Kopp, en di­cker Schaal óm der Hals, waarm So­cken aan de Fieß ónn noch e paar Fauscht­händ­sche ge­ent de Gal­men én de Fén­gern.

Wie ich dò mét die Mon­tuur én de Denn aan der Sch­bi­jjel vób­bei sénn, dò hann ich nu­ur ge­denkt: Hof­fent­lich grault der Hónd nét! Der häd­de mich nämm­lich kén­nen én der Kérsch­baam hu­cken, foor de Vi­jjel se vódrei­wen. Aw­wer aan der Hónd wòòr mein Aut­fitt graad ég­gaal. Deer hott sich ge­freit, äs er ném­meh allää wòòr ónn hott graad ge­wee­delt wie ge­doppt. Ón só hann ich da bei der Knecht­ché ge­huckt, bés er ném­meh ge­heilt hott ónn ége­schlòòf wòòr. Et hott ball zwaai Sch­dónn ge­dau­ert.

Der nääkscht Daach, dò hott der Hónd aach noch kää Lóscht fó rén. Er éss de Ter­rass nét hooch. Dò ham­mer dann e Breet ge­leet, só ep­pes wie e Ree­ling, ónn dòò dróff noch e paar Sch­dé­ckel­cher Wu­urscht! Neischt genótzt! Die näägscht Naat móss­de mer nom­mòòl én der Gaar­te kam­pie­ren. Ó weil se Reen ge­mellt hod­den, ham­mer dap­per noch der Són­ne­schérm óff­ge­sch­dellt foor der Hónd ó foor óns.

„Prób­bie­re mer t doch mò durch de Haus­dier“, ham­mer der Daach dróff ge­saat. Ó weil ich graad Flääsch­kie­chel­cher ge­bròòt hott, ham­mer ge­monnt, dò kénn­der nét nää saan. Pei­fen­de­ckel! Dier glaa­wen nét, wat mier all foor Mäckes­jer ge­mach hann, foor de­er Hónd ént Haus se kri­en. Al­les neischt genótzt! Nää, soo ham­mer óns dat nét voor­ge­sch­dellt! Ää­ner vaan óns hott jeed Naat drauße bei der Hónd ge­huckt. Ónn nò paar Daa, dò ham­mer óns ge­fròòt: „Jeed Naat lò rón­ner, dat éss jò aach nét graad de­er Ren­ner. Sól­le mer dann nét bes­ser et Schlòòf­zém­mer én der Gaar­te schdel­len?“ Weent dat Ge­heil hott der Nòò­per vaa rich­de­riw­wer jò schó ge­lacht ó ge­saat: Wann eich nét ge­naau wésst, dat mier hie é Waa­gas­se wahnen, eich gääng män­nen, mer wää­re bei de Wälf é Sib­bie­ri­en.

Nòò Sch­dé­cker nein Daa, dòò hod­det naats gutt ge­plätscht. Wie ich dò rón­nerkómm sénn, dò hott der Hónd trépps­nass aan de Trepp ge­schdann. „Waart mei Gud­der“, saat ich dò, „ich hól­len e Duuch ó bót­zen dich mò gutt ab!“ Ónn dò sénn ich, kehrt Marsch, dap­per én de Kich seréck. Aw­wer dòò! Hén­ner mer e Plat­schen ó Kwat­schen, ó wie ich róm­gu­cken, dò trot­tét der Knecht­ché mét sei nass Poo­ten de Trepp hooch ónn hén­ner mer rén én de Kich, wie wann neischt ge­wee wäär. Er hott scheints de Schnauz voll vaan de­er Reen lòò. Ó mier, mier hod­den end­lich e Hónd én t Haus!

Karin Peter

---

Miezekädsje reeschd uff un aan

„He, du klää­nes Biesd, warum leih­schd de dann schun wid­da in mei­nem schee­ne Blu­men­beed? Es gäbbd doch so vill Eg­gel­scha un Pläds­ja in un­sam Ga­de, warum leh­schd de disch im­ma aus­ge­re­sch­ned in mei schee­nes Blu­me­beed? Das had misch e Hau­fe Zeid, Awed un Geld koschd. Du wir­schd ma ’s noch ka­budd ma­che un das muss doch wir­g­lisch nid sin. Los Miez­je, sei vaninf­disch un such da e an­na­res Pläds­je. Na, wirds ball, furd mid dir, du klää­nes Biesd!“ Isch klat­sche in in mei Hänn, doch das klää­ne Biesd riehrt sisch nid, fun­geld misch nur an un fauchd:

„Was ree­schd de disch dann schun wid­da so uff, du großes Biesd? Was soll dann das mid dei­nem schee­ne – mid un­sa­rem schee­ne! – Blu­me­beed in un­sa­rem Ga­de? Wie kumm­schd du dann de­zu, misch so aan­zefau­che, wenn isch hie in da Sunn leih­je un ma’s gudd gehn los­se. Dò fiehl isch misch wohl un die Bliem­scha aach. Das spier isch gans deid­lisch. Die blieh­je wei­da un ries­che gudd, lei­je in da selb Sunn un spie­re de glei­sche Wind wie isch un hee­re mei Herz schlaan. Das ge­falld ne ga­ran­dierd hun­na mòl bes­sa, als wie wenn du mid da Hack un da Schipp zwi­sche ne erum­fuch­del­schd un ne Ang­schd mach­schd. Leh disch doch lie­wa de­zu, in un­sa schee­nes Blum­beed, du großes Biesd.

Gisch­da er­schd haschd de mid dei­nem Ra­semäh­ja die Wies ge­qwäld, haschd das gan­se Gras un die klää­ne Bliem­scha drinn ze­re­schd ge­studsd, ne die Kebb ab­ra­sierd un mid fir­sch­da­li­schem Ra­dau un dei­ne große Fieß al­les nid­da ge­mach, was da in die Qu­er kumm is. Haschd al­les, was du „Un­kraud“ nenn­schd, bru­dal eraus ge­robbd un uff e Hau­fe in de led­sch­de Eg­ge vum Gar­de ge­schmiss, wo’s jed­se elen­disch va­dur­re wird un ball aan­fangd ko­misch ze ries­che. Un du ree­schd disch iw­wa misch uff, haschd Ang­schd, isch däd Bliem­scha ka­budd ma­che, wo isch doch nur gans fried­lisch dò in un­sa­rem schee­ne Blu­me­beed lei­je. Al­so wir­g­lisch, was soll dann das? Mid was fa Aue gugg­schd du dann eind­lisch? Un was gehd in dei­nem Kobb vòr sisch? Es is schlimm ge­nuch, dass ihr Men­sche eisch ge­je­sei­disch in wärd­voll un nuds­los, scheen un häss­lisch, gudd un schle­schd in­stu­fe duhn un aach so be­han­de­le un mi­denan­na um­gehn! De­bei gäbds nix, was nur scheen od­da nur häß­lisch, nur gudd od­da nur schle­schd, nur wärd­voll od­da nur nuds­los is. Ihr men­ne, es gääb e Hau­fe Un­nee­di­sches un Sinn­lo­ses, doch nix kummd vun nix, al­les kummd ir­gend­wo här un wird aach ir­gend e Sinn hann. Mach da lie­wa dòdriw­wa mòl Ge­dan­ge un such denòh. Dann wir­schd de wahr­schein­lisch meh er­aus­fin­ne, als wie de glaab­schd, viel­leischd so­gar, dass isch nur dò in un­sa­rem schee­ne Blu­me­beed lei­je, um da das ze saahn. Un noch eb­bes, du großes Biesd: du such­schd da doch aach im­ma die schenn­sch­de Eg­gel­scha un Bläds­ja aus un fahr­schd, flieh­schd od­da pad­del­schd um die gans Weld de­fier. Un was du dò­de­bei al­les ka­budd mach­schd will isch gar nid wis­se un du be­stimmd aach nid. Soll isch da, stadd hie ge­mied­lisch in da Sunn ze lei­je, vil­leischd lie­wa wid­da e Meis­je in die Kisch brin­ge, wie es led­schd, wo de ball aus­geflibbd bischd un ge­scholl haschd wie e Rohr­s­pads, weil isch das ar­me, klää­ne Meis­je ka­budd ge­mach häd. De­bei hann isch so scheen mid em ge­spield un wolld da nur zei­je, dass isch e risch­di­schi Kads bin. Al­so bid­de, sei vaninf­disch un lòs ma bes­sa mei Ruh. St­rei­schel misch lie­wa od­da leh da e Hund zu. Der pa­rierd, machd Männ­je un gäbbd aach noch Pfööd­sche. Vil­leischd!“

So e fre­sches, Biesd. Aw­wa e gol­di­sches. Ach, isch han ’s doch zum Fres­se gär. Es lieb­schd däd isch misch jò awei­le wir­g­lisch näwe ’s leh­je un ’s strei­sche­le, mid em um die Wedd schnur­re un in mei­nem – isch wolld na­dier­lisch saahn: in un­sa­rem schee­ne Blu­me­beed al­les um misch erum va­ges­se.

Gisela Bell

---