Hausaufgabentexte
19.09.2015
et es wie et es – et kemmt wie et kemmt
iwwert schreiwe
eich vermelle emmer etselwe emmer nur jeres tour ääner satz joähr foär joähr alles derselwe quatsch on et geht leirer emmer noch weirer
Kilometre ze Fous
Z isch Kilometre ze Fous o hne ze wesse, ob et noch weirer geht u we iwwer allem bloß de Sonn, neischt f oär ze l ache u serääner geft do ald mo geär geäl wie c hiccorée em Gesicht h at Pickelchä off dä Zong d e braune Balke em Kopp E v mer’t vergässe: u user letschder Krejisch hot aach neischd r ischdijes gedaucht o rrer doch? P oschdkarte vo domols kinde hälfe a wwer wer hat die noch parat?
Karin Klee
Es is, wie’s is
Es is, wie’s is. Gedenkt. Gesaat. Gesteehnt. Es is, wie’s is. Schluss. Fertisch. Aus. Vorbei. Es is, wie’s is. De Deckel druff un zu. Doch unnerm Deckel geert’s un schaumt’s, ’s wuhlt, ’s wummert, ’s quallert, ’s brozzelt. Un irschendwann do knallt’s un kracht’s, der Deckel fliejt in Fetze, de alt Schlamassel spritzt eraus, macht Huddel. Huddel. Huddel.
Helga Schneider
Europa 2015
Es hat so kumme misse!
(Georg Fox, Paraple 29)
Datt se kómmen
hammer gewóscht
irjendwie
Et hat jò so kómme missen
irjendwann
Datt awwer so vill kómmen
ónn all óff äämòl
dat hammer
nét ahne kénnen
nét wésse kénnen
nét plane kénnen
Sonscht hätte mer doch de Grenzen
schó fréijer dicht gemach
ónn zwar orndlich
ónn nét nur mét Stacheldròòt
Gérard Carau
Roulette
Alles off Rot gesetzt Onn Schwarz éss komm Verlòòr, alles verlòòr Neischts geht meh Rien ne va plus Kään nau Spill Kään nau Gléck Neischts meh dòò Faites votre jeu! Òhne meich En nau Spill? Et noch äämoh provéir’n? Haut némeh, mòòr némeh, gar némeh Bankrott, pleijte, am Enn, aus Alles verspillt Neischts meh dòò Faites votre jeu? Mét wat dann? Kään Geld meh Kään Héerz meh For nòmoh se setzen De Kurrel dräht séch Némeh for meich Neischts meh dòò Faites votre jeu! Dat éss käämeh Spill Dat éss et Leewen Rien ne va plus Aus onn vòrbei Nur noch ään Kurrel For meich, onn dann éss Neischts meh dòò
Et éss wie’t éss
Moll eppes éss gewéss Wenn et so éss wie‘t éss Onn dòòbei nét so komm éss Wie eich et gäer gewollt hätt, datt et éss Dann geht et mer beschéss Onn et éss aach gewéss Wenn et so éss wie‘t éss Onn dòòbei graad so komm éss Wie eich et gäer gewollt hätt, datt et éss Dann mach eich kään Geschéss
Harald Ley
De Hannjoggel
Imma de Erschd un imma de Ledschd un zwischedrinn meischdens allään. Is ses drum gang, had da aangefang, ebbes ze mache, fa se all – un fa nix. Nie fa sisch gans allään. Jedse leihd da dò. Kä Hahn krähd denòh, kä Deiwel kimmad sisch drumm. Wie’s kumme mussd, so isses aach kumm.
Es kummd, was kummd
Es had misse so kumme, weil, wenn’s nid so kumm wär, wär’s annaschda kumm. Ob’s dann bessa kumm wär, wääs ma nid. Es had solle so kumme. weil, wenn er nid kumm wär, wär e annara kumm. Ob dann e bessara kumm wär, wääs ma nid. Es kummd imma was kummd – un nid was häd kumme kinne solle odda häd solle kumme misse. Mach’s Beschde drauß! Was kummd, das gehd aach widda. Meischdens.
Gans änfach
Es is, wie’s is. Nid so, wie’s sin kinnd, sin solld odda sin missd. Un, wenn Du ne hann willschd, muschd Du ne gär hann, so wie a is, un nid so, wie Du ne gäre häddschd. Gans änfach.
Gisela Bell
Mei Mann sei Graamäär
Et wòòr Herbscht. Mei Mann wòòr eerscht e paar Mòònt doot. Et Fammieljegraff wòòr frésch aageleet, awwer et wòòr zuugedeckt mét Blääder ó lauter klään trócken Hélzcher, rónnergefall vaan die vill Bääm óff ónser Kérjoff. Ónn dò wòòr ich mò derbei, foor et sauwer se machen. Ó wie ich dò só mét mei Reche schaffen, dò simmelieren ich, weer alles vaan de Fammill én dat Graff leit: mei Mann, sei Pappa ó sei Mamma, ah ja, ónn aach noch sei Graamäär, de Mamma vaa sei Mamma. Die wòòr der Jòhrgang vaan der Adenauer ó schón eewich doot. Awwer wie die ihr Graff offgeleest génn éss, dò hott mei Mann se ómbette geloss én et Graff vaa sei Eltern, weil er jò soo aan se gehonk hott. Dat geht mer alles bei mei Aarwet durch der Kopp.
Ich sé ball fäärdich mét dat Sauwermachen, dò gesinn ich noch só en Hélzché ó bécke mich ónn heewen et óff. Jesses Maarie! Mich trefft ball der Schlaach: Dat éss jò gaar kää Hélzché! Dat éss jò e Knächelché! Et éss mer nét ään duun. Dann awwer betrachden ich mer die Sach doch mò meh genaau: Braun wie gegerft Lédder, wie só mummifiziert ónn aa jeed Enn e klääner Knuppen wie vaan e Gelenk. Vermuutlich et méttelscht Knächelché vaan e Fénger! Awwer vaa weer? Só alt wie t ausgesitt wómijjelich vaan de Graamäär! Ich dapper dat Knächelché nommò dief én et Graff erégeschdoch ónn neischt wie hämm! Ó wie ich dat alles mò soo aan de Verwandschaft vaa mei Mann vózehlen, dò männt dat Ännt: „Aach, wie scheen! Dò haschde jò doch noch de Bekanntschaft gemach mét ónser gutt Ooma!“
Karin Peter