Hausaufgabentexte
31.03.2015
Alt gän – alt werre – alt werden
Wandervuul
Véijer Joar gepauert Dann mét hónnertfóffzich siebzehn Daa lang durch de Wüüscht óff äänem Laschtwaan Nommò gepauert Dann mét hónnertzwanzich drei Daa lang iwwert Meer én äänem Bootchen „Der Meeresgott war gnädig.“ Glécklich aakómm Glécklich? Gròò génn Alt génn Noch kään dreißich De Fraa ónn et Kénd lò ónne bliew én Armut
E Kompliment
E Mann, wo der Keuner scho lang némmeh gesinn hot, kémmt fréindlich óff en zou, begréißt enn ónn saat zoum: „Dau hascht daich én all dä Joaren iwwerhaupt nét verännert!“ „O leck“, saat dò der Keuner ónn éss ganz weiß génn. (Bertolt Brecht: Geschichten vom Herrn Keuner. Das Wiedersehen)
Gérard Carau
E Kenerlidd vom Altgä
en ihre Käppe treiwe Leiche Gestallte wie zoum Stään erwäiche en ihrem Blud do schwemmt Melisse weil se nemmi misse misse ingwer ingwerwasser, ingwer ingwerwasser on dä Jääb met seinem Mässer es e feiner Menschfrässer der schneid ab dir Zong on Ohr jo, dat kemmt alld scho mo voär ingwer ingwerwasser, ingwer ingwerwasser en deäm große Baarebiddschi soucht Frau Schmitt no ihrem Schmittchi doch se fend bloß e pää Knoche so no sechs bis siwwe Woche ingwer ingwerwasser, ingwer ingwerwasser en ihre Käppe hause Gääschder jerer e ganz großer Määschder en ihrem Blud do danzt Melisse weil se nemmi misse misse ingwer ingwerwasser, ingwer ingwerwasser
alt gä
dau gefscht er, sie, et geft dir gä die gän dau geftscht aach nemmi jenger on eät geft langsam alt dir all gä’ nie meh jenger on die se half scho kalt eisch? wat met mir es? eisch gä net alt hegschdens äller!
Karin Klee
Geféihlssach
De béscht kää zwanzéch méh. Awwer wann de déch rómlouscht bei deim Äller, haschde déch doch gutt gehall.
Seit éwech un drei Daa kääfschde de Gesichtscrem émmer bei der selwéch Apdeekersch. Jed Kehr spròòchen der méddenanner iwwer dit un dat. Dòbei hat se séch haut gewéss verdòòn. De Firma vaan der Crem stémmt, awwer óm Déppchin stétt: Anti-aging plus plus
De Fréseesch kennt dei Hoar un dei Frésur seit Johren. Wei óf äämò kémmt se mét em Heft fó en tippgerechden Schnétt, wo flott un jénger macht.
De gehscht én de Stadt schääsen, nòrer Blus louen. Wann et Geschäftsmäddchin fròòt, ob et aach mò noch eppes frésches sénn dirft, lauden bei dir all Glocken.
Un dann bouchen der iwwergléckléch de Kreizfahrt mét so’m Traumschéff. Der jong Kerl ém Reisebirro, wo de Pabeiern fertéch macht, strahlt déch aan: „Während der gesamten Reise ist ein Arzt an Bord“.
Mer éss so jong, so alt, wéi mer séch féihlt, hääschdet.
Béss se déch féihlen lóssen, dat mét deim Geféihl scheints eppes némmeh stémmen dout. Da wääschde, wei béscht de alt génn.
Ursula Kerber
Nét alt génn
Der Mäert és gerampelt voll Er geht un guckt rechts un lénks Er hält eppes émmer seim Kiddel Lo hénnen vor der Moschee en Reisenführer un sein Leit Se horschen un louen do wo der Fénger hinweist. Er geht en bessien vorbei Bleiwt stehn Dreht sich rém De Kalasch spautz sein Feier Allah Akba! Alt génn? Nä ewich jong bleiwen! 72 Jongfraaen waarten of’hn.
Jean-Louis Kieffer
Alles had sei Zeid
Isch hann schun ofd gedengd: „Wenn mir e Blindehund hädde, der däd morjens schun knurre, wenn em als mòl mei Schweschda iwwa de Wääsch laafd.“ Das muschdad sisch manschmòl jò wie’s ‚Gredel im Herbschd’. Isch saahn schun lang nix meh zum, weil’s imma gleisch e Flensch ziehd wie e beleidischdi Läwwawurschd. Un es is jò aach ald genuch, um ze wisse, was em stehd un was es aanziehje kann. Bei mir zum Beispiel muss imma alles sidse un zesamme passe. Isch bin zwar leida Goddes aach nimèh es jingschd, awwa isch hann misch gans gudd gehall fier mei Alda (wie se als mòl saahn) un ziehje misch aach immer noch gans gäre e bissje flodd aan. Awwa neilisch, dò isses mòl so rischdisch iwwa misch kumm. Dò hann isch misch mòl so rischdisch uffgebrädseld. Dò wolld isch’s ne all mòl zeije – un mir aach. Das had mid denne Stiwwele aangefang, die wo isch günsdisch gridd hann. Wenn ma bei denne de Rand hochklabbd, gehn die bis iwwa die Knie. E paar ‚Leggins‘, die wo aussiehn, als wie wenn se aus Lädda wäre, un e knallisch lilani Tunika mit Franse und Glidzaherzja hann isch aach noch gans preiswärd erstann. Das kinnd isch alles ruhisch noch aanziehje un aach draahn, had die Vakäuferin gemennd.
Isch hann misch also zereschd gemach, hann ma die Hòòr uffgeduddeld un mid Geel in Fàsong gebrung, rischdisch raffinierd geschmingd und die neije Klamodde aahngezòh. Es war der pure Wahnsinn! Isch bin ma vòrkumm wie ‚Zwansisch’ un hann misch gleisch meina Schweschda präsendierd. Die had geguggd wie e Audo un misch vun unne bis owwe gemuschdad. „Dò staunschd de, was?“, hann isch gestrahld, „das sidsd un dò passd alles zesamme.“ „Jò“, had die gemennd un dumm gegrinsd, „das stimmd. Das dò sidsd! Un dò passd aach alles zesamme, nur Du passchd nid dezu.“ „Bleedi Nudel“, hann isch gedengd un hanns änfach stehn gelòss. Dann hann isch misch dehemm widda vòr de Spischel gestelld un genau bedrachd. „Also, wie’s ‚Gredel im Herbschd’ siehn isch gans bestimmd nid aus! Villeischd ehja e bissje wie ‚Lila, der ledschde Vasuch‘ …“. Un je meh isch misch bedrachd hann, umso wenischa hann isch ma gefall. Isch bin ma selwa uff änmòl so e bissje wie ‚aus da Mode‘ vòrkumm. „Ob isch misch dò nid vòr de annare Leid blamiere“, hann isch gedengd. Nää, also das wolld isch uff käne Fall, immahin bin isch uff de runda Geburdsdaach vun meina beschd Freindin gang. Das is 70 genn un isch bin jò aach nimèh weid devun endfernd. Isch hann misch dann doch liewa widda umgezòh un umgeschmingd, so wie’s sisch’s fa denne Anlass un aach fa mei Alda geheerd un war widda die, die wo isch bin, die, die wo isch kenne un so wie se misch kenne.
Das modische Zeisch hann isch späda meinem Enggelsche geschengd un das had sisch arisch driwwa gefreit: „Mensch, Oma, das is hammageil un wie fa misch gemaach.“ – „Naja, hann isch gedengd, gäbb gligglisch demid, isch war aach emòl jung.“ Dann hann isch em e Foddo aus meina Juchend gezeihd. „Äh, Oma, ‚cool‘, du haschd disch friehja awwa aach nid brauche ze vasteggele in demm rodgetubbde Neillonklääd mit Peddikodd un mid denne rode Steggelschuh.“ – „Tja, hann isch so fa misch gedengd, „heid nennd ma die ‚Highheels‘ un die sin aach noch e gudd Stigg heja. Uff denne kinnd isch jò garnimèh stehn, un erschd reschd nimèh drinn laafe. Ach, es had hald alles sei Zeid – un mid der soll ma aach gehn, awwa doch schun wisse, wie weid un ob ma aach wirglisch aahnkummd, wie ma dòhärkummd, falls es emm mòl iwwakummd un ma da Zeid gäre e Schnibbsche schlaan däd …
Alles had sei Zeid
Wenn isch kinnd, wie isch wolld, Isch däd da Zeid e Schnibbsche schlaan, däd se nimèh beachde, däd se vagesse. Un käm se aangebraust, um ma ze saahn: „Pass uff, isch bin da knabb bemesse!“ Dò däd isch se vascheusche un valache un däd ma gradselääds nix aus na mache. Un wird ses dròdsdemm dann nid lòsse kinne, vun wehje: „Isch duhn da awwa doch varrinne!“, dò däd isch se fange, fessele un kedde in Gold, wenn isch kinnd, wie isch wolld.
Roschde
Kumm, grall Disch feschd an mir, isch roschde gär mid Dir. Un däd’s misch aach es Lääwe koschde, mid Dir kinnd isch zesamme roschde, zesammeroschde un vagehn. Mir Zwei, mir wäre Ääns fa imma un hädde aach kää blassa Schimma, wie schwär es is ze roschde, ze roschde gans allään. Kumm, grall Disch feschd an mir, isch roschde gär mid Dir.
Gisela Bell
Alt genn
Alt genn, jo eisch ha kä mi schdruwwelisch Hoor, ur noch e pä laisische o lange, se senn ganz groh, wie dat bei ville Leijt scho wor Dir gäng ich ääne lange, gängschde lache, eijsch wär garnet schroh. Alt genn, heischt aach hifällisch senn met jeerem Gang, se tottele, se peife met dä Long. Dauw senn ich aach, langsam wie e Schlang. Dou et begreife, et es e Laschder mir gleckt kä Gesang.
Johannes Kühn
Mei Brill
Uff äämol hann ich e Brill gebraucht Ich sieh se nimmi so gut, die klääne Sache, wo direkt vor meiner Nas sinn. Soll ich jetzt de Kopp hewe, weiter enausgucke, de Klääkram, wo mich ärjert, nimmi so wichtisch nemme, ’s Kläägedruckte im Lewe iwwersieh, de Staab uff alte Geschichte leije losse? Am Enn is es gut, wann ich alsemol mei Brill veleejt hann.
Vum Altwerre
Die Johre spielen Fange, rennen nanner noh, das ää stubbt ’s anner an, saust fort, is nimmi do. Viel Rose un viel Derner hann ehr Spur gezoo, ’s warn so viel Stunne! – Un all sinn se fortgefloo. Die Kinner ausem Haus. Die Enkel werren groß. Un manchmol brummt ’s im Kopp: Wie war das domols bloß? Das do vegeß, sell aa. Un do un dort e Falt Wehwehcher. Grooe Hoor. Doch! Ich werr werklich alt
Un doch
Ich loss de Schlissel naachts drauß an de Hausdeer stecke, veschreck dich, wann de schloofscht, mit eisekalte Fiiß, mach’s Licht an naachts um ääns, les, raschel mit meim Rätsel, such dann in grooer Friih mei Schuh, mei Brill, mei Uhr, laaf deesisch dorch de Dag, fall, leij im Blummeländche, vesalz die Bohnesupp, brenn Quellgrumbeere an, schlof iwwerm Fernseh in un jammer siwweschäftisch dir vor, wann ebbes zwickt, mach Zirkus weje nix, werr schrumblisch, iwwerzwerch, dolldabbisch, schneckelangsam, steh owends miid vorm Spiejl un froo mich, ob ich ’s bin. Un doch spielscht du jetzt fer mich Klavier, un ich wääß, du hoscht mich als noch lieb.
Helga Schneider
„Gevatter Hein“
So ehrléch verlòò Erlésong for den Äänen For den anneren Stròòf Et Enn vonn allem Et Enn for us all Ob reijch, ob aarem Kään Ausnahm Ob jong, ob alt Kään Onnerschéid Meich alt génn lòsen Éss sein grausam Spill
Aankomm
Spéiren Wéi et Leewen Séch verlaaft Wéi mer émm Leewen Séch verlaaft Kään Réchtong kennt Wohénn Kään Zeijt wääß Wéi lang Kään Kraft fénd For weider Spéiren Wéi et Leewen Nòh losst Wéi mer mét Leewen Nòh losst De Réchtong kennt Wohénn De Zeijt ahnt Wéi lang De Kraft verléirt For weider Alt génn Et Enn sinn Am Enn sénn Aankomm
Et Enn
Alt génn éss Us off génn Émm Leewen Vomm Leewen Us off génn Éss et Enn
Leewen
Gebòòr Énn de Welt komm Hélflos Énnt Leewen Gewaaß Beim Leewen Äller génn Émm Leewen Alt génn Hélflos Aus der Welt gang Gestòrf
Haiku
Sterwen, dat éss neischts De äänfachscht Sach vonn der Welt Awwer alt génn, alt… nach einem Zitat von Jacques Brel: „Mourir, cela n’est rien. Mourir, la belle affaire. Mais vieillir, oh vieillir…“
Alt génn
Alt géfft ma, wenn ma de Jòòren dowwelt so schnell vòbeigehn spiert, äss wie die Zeit, die wo ma braicht, fò de Halfschäät se schaffen, vonn dem Bésschen wat ma schaffen wollt. Aus „Bont onn gròò, et Leewen“ (2007), Seite 93
Harald Ley
Émmer noch durjenanner?
Voor e paar Wochen, dò sénn ich mò nommò nò Saarlui gefahr. Ich hott der Deiwel sei Gedénges missen erleedijen.Wie dermehscht, wann ich én de Schdatt se duun hann, paarken ich óff der Pipper sei Paarkplatz. Óff der Réckweech nòò mei Kommissionen, dò simmelieren ich só: Eindlich kann ich meh wie froh sénn, äss ich é mein Alter, noch só gutt dróff sénn – nét nuur mét de Fieß aach mét der Kopp.
Ich kómmen aan der Paarkplatz aan, schdehn aant Kassenheisjé ó bezahle graad mei Paarkschein. Ónn dò kómmt vaan der Paarkplatz richderiwwer ganz afferrett en äller Fraa riwwergelaaf, die wó ich nét konnt hann, ó ruuft: „Sénn Se émmer noch durjenanner?“ Ónn dòòderbei betoont die noch extra dat „émmer“. Ich gucken nò lénks, ich gucken nò rechts, ich gucken hénner mer: Kääner Minsch dòò! Mä jees, die kann nuur mich männen! „Bleif ruich, Kaarin! Reech dich nét óff!“, saan ich aa mer selwer. „Durjenanner?“, fròòn ich dò. „Ich wéssdet nét. Dat wòòr eindlich bés jétzer noch nét der Fall. Jeedefalls hott mer noch kääner gesaat, äss eich durjenanner wäär! Awwer et kénnt jò noch kómmen. Weer wääß? Wie kómmen Dier dann dòò dróff? Ich misst mò mei Dogder fròòn, wat deer männt.“
Dòò endlich merkt die freem Fraa, äss se sich vódòòn hat. Awwer die entschuldicht sich nét bei mer. Se saat néddemòòl: „Neischt fó óngutt!“ Nää, villmeh vózehlt se mer lang ó bräät, dò wäär deer Mòòrn e Fraa gewehn, die wó sich lòò óff der Paarkplatz nét auskannt hätt. Ónn da männt de Mihm weider: Awwer só eppes wäär jò aach nét schlémm. Dat kénnt jò aa jeedfoorääner mò pasieren. Ka jò alles sénn, awwer dat wòòr jò nét ich, denken ich mer „Ó wéssen Se“, fahrt die äller Fraa foort, „dò gehn ich Ihne mò graad vózehlen, wat mier haut Mòòrn pasiert éss: Ich fahre vaan derhemm e Roode foort, fó mei Schweschder absehollen, ó wat männen Se, wó ich dòò aakómm sénn? Hie én de Näh aan t Krankenhaus, ónn dòòderbei wahnt mei Schweschder doch é Lautern!“
Nò soo vill Durjenanner, dò häddich die Fraa derliefscht gefròòt: „Saan emòòl! Wat foor e Lautern männen Dier da jétzer? Dat Kaiserslautern én de Palz odder dat Fraulautern hie iwwer de Bréck?
Karin Peter