Hausaufgabentexte

22.03.2014

Et hat so komme misse


Karin Klee
Karin Klee

Bloogeblaggde Dialektik

haut sen o kinne
all me’nanner 
veräänischt 
jerer foär sich
iwwerall
em www.Leäwemslauf
hegschdens
winzisch klääne
blooe Blagge

on e Berlinn
aan dä frescher Loft
om Podest 
zwesche frei-jem Greijn on
grooem Grond
setzt 
blankpoliert
dä Marxe Karl
met seim digge Bart

dä gudd ald Karl
guggd 
wie Ismus on wie Kapital
en all Ewischkääte ere
dä Engels Fritz steht neäwedra
on hat
kä Wijärder meh:
da jä
et hat so komme misse!

Et kemmt wie et kemmt

E t
T hea

H ouscht
A agestrengt en’t
T elefon

S ei
O pa soll off’d

K end
O ffpasse, der awwer 
M escht net
M et, der 
E wisch Äkel

M et deäm
I wer-Leäwe
S idd’et
S chlecht aus,
E hrlich!

Karin Klee


Johannes Kühn
Johannes Kühn

Dä schee Kuss

Ett hatt so komme misse,
ett wor nett annerscht,
eijsch hann deisch kesse misse,
eijsch menn dau wanerscht
mell on weich,
so wi eijsch

durch’t Freijorreich,
do gefft ett neischt se klaae,
watt soll me do se,
eijsch se fresch o fro,
onn dau eweso.

Johannes Kühn


Ursula Kerber
Ursula Kerber

Rechnereien

Haut éss et nur noch e wón­ner­léch alt Ge­schicht, wat vill Ge­ne­ratz­jò­nen ge­plòòt hott: et Hei­ra­den – miss­en.
De Schann hat aach déi ge­troff, wo ei­jent­léch gäär frei­wélléch hei­ra­den gehn wóll­ten, wann in­nen ze fréih „ep­pes passéiert“ woar. Wo’t ném­meh ver­schdoppt génn kunnt od­der de Fa­mill em Häär ge­beicht hott, durft et Braut­paar nét vor­aan em Hochaldar knéi­en, de Hoch­zeit éss hén­nen én der Kirch ge­hall woart.
Aw­wer de erscht Kén­ner sénn al­le­gaa­ren nò­ge­recht génn. Un kää­ner kunnt dat bes­ser wéi et Luis. Dat hat jed ään­zel­nen Daach ge­zehlt un wo ep­pes ge­fählt hott aan nein Määnt, gleich ge­krääscht: „Déi hann hei­ra­den miss­den.“
Dat hat dann so’m aar­men Minsch ewéch bét­ter nò­ge­hang. Aan manch ääm Fra­leits­disch­but hod­den déi de let­sch­den Trómp, wo spétz­fénnéch saan kunn­ten: „Eich hann aw­wer nét hei­ra­den miss­den!“
Et Luis woar dòdrén Määsch­dersch béss weit én de nein­zehn­hón­nert­sib­zi­jer Joh­ren.
Dò éss em Luis sei Mädd­chin e schee weiß Braut. Un knapp sechs Määnt spä­der bréngt et e kräf­di­jen ge­són­den Bou óf de Welt

„Et hat so kóm­men miss­en“ hann de Leit gemónnt un all fó Scha­de­frääd ge­lacht.

Wéi ge­saat, haut nur noch e wón­ner­léch alt Ge­schicht.

Wann haut e Kénd óf de Welt kémmt, fròòt gemää­ner­hand kää­ner meh grooßar­téch nò’m Trau­schein. Un nò­ge­recht géfft erscht recht ném­meh.
Wann haut e Kénd óf de Welt kóm­men sóll, gew­wen ganz an­ner Rech­non­gen óf­ge­mach.

Aach dat hat so kóm­men miss­en.

Ursula Kerber


Gérard Carau
Gérard Carau

Et hat so kómme misse

Wat hätte mer da mache sóllen?
Wat hätte mer da mache kénnen?
Mer hann doch neischt erfahr.
Mer hann doch neischt gewóscht.

Haut wésse mer meh.
Haut wésse mer alles,
wat óff der Welt pasiert,
noch ém hénnerschden Ecken.

Haut wésse mer,
wat mer mache missen.

Klimawandel 2014 (Haiku)

Kää Wénter diss Joar.
Sogar de Zeiten missen
zesammerécken.

Krimige Reaktion (Haiku)

Zwo Dotzend Oligarchen
krinn héi ém Westen
ihr Konten gesperrt.

Gérard Carau


Harald Ley
Harald Ley

Der Bäer onn der Honnd

Enn Bäer kurz vòr em Verhongern
dout bei ennem Hoff rommlongern.
Neewen der Stalldier, dat éss domm,
dòò leit enn großer Wachhonnd romm.
Laut schnarcht er, schlòòft ganz déif onn fescht,
als Wachhond wòòr er nét der Bescht.
Däer hott kään Loscht off Wach se leijn,
onn träämt derléifscht émm Sonnenscheijn.
Em Bäer tréppst Sawwer ausem Monnd,
guurésch geht er hénn onn saat’m Honnd:
„Dat Véih mét Borschden onn mét Speck,
wo énn der Kaul séch wälzt émm Dreck,
dat hätt eich gäer fòr et se fressen.
Dau méscht nur dapperschnell vergessen,
dat dau meich off’m Hoff gesinn hascht.
Nadierléch béscht de aach mein Gascht.“
Der Honnd moss nét lang iwwerleen,
wei hongrisch wòòr er aach geween.
„Kompel,“ saat er, „dat éss mol gutt.
Mir schleen awwei dat Schwein kabutt,
dann haun mer’t us mét Schmackes rénn.
Et éss jòò nur fòr satt se genn.“
Gesaat, gedòòn, fresst er mét Genouss
Kottletts, Ohren onn noch äänen Fouß.
De Rescht vom Schwein den fresst der Bäer,
awwer dem fällt et Verdauen schwäer.
Er hat kään Bäerenhonger meh,
doch dout sein Panz wei arésch weh.
Dòò drénn spéirt er enn grailéch Grommeln,
dat hääscht, er moss séch dapper dommeln,
schnell moss er énn de Wald abrécken,
émm Panz dout et schon mächdisch drécken.
De Honnd, den losst der Bäer zeréck,
dat aar’m Stéck Véih hat haut kään Gléck.
Dat hat séch geent de Honnd verschwòòr.
Enn kläänet Dääl vomm Schwein seim Ohr
éss nét énn seinem Bauch verschwonn.
Onn dat Dääl hat der Bauer fonn. 
Vomm armen Schwein bleift ään Ohr hääl,
de Mörder iwwerféihrt dat Dääl.
Et hängt em Honnd noch aus der Schnéss
onn fòr de Bauer éss gewéss:
der Honnd, dòò géfft et gar känn Zweiwel,
däer wòòr et, holl en doch der Deiwel.
Droff lad er sein Gewehr mét Schrot
Onn schéijßt den armen Köder doot.
Ma wääß, et hat méssen so kommen,
et trefft doch émmer irjnd’n Dommen.

Onn de Moral vonn der Geschécht:
Bleif nòh em Essen nét am Désch. 
Geh’ liewer gleich danòh off’t Klo,
so bleifscht de deines Leewens froh!

Weingenuss

Déifen méneraléschen Abgronnd erforschend
hucken eich schmelzend erotésch 
vòr dem onnvergleijchléchen Konschtwerk
wat énn meim Glas glétzernd fonkelt, 
em Mössieur Chauve gedenkend, 
der mer den onngemein fruchdijen Obschtkorff 
mét seinen sammetweijchen Tanninwélkcher
hochloowpreijsend angedräht hott, 
den wo eich awwei voll Ehrfourcht
aus verzauwerter Flasch rauslocken doun, 
mysdésch vòr meich hénn träämend, 
énn Gedanken versonk, wann eich et letzscht Mol 
Aromen vonn Saddelledder schmacken dourft 
onn ewen bei de saierlèchen Kérschnoten ankomm, 
merken eich, dat Maulbäären schmacken wéi geschéss …

Et hat méssen so kommen:
Äänmol se déif énn‘t Glas gelout, 
onn de wääscht némeh, wat de schwätzscht.

An­mer­kung: Der Groß­teil der Aus­drü­cke stammt nicht von mir son­dern aus ei­nem Wein­pro­spekt. Ich ha­be die­se Aus­drü­cke le­dig­lich ins Mo­sel­frän­ki­sche über­tra­gen.

Den tie­fen mi­ne­ra­li­schen Ab­grund er­for­schend sit­ze ich schmel­zend ero­tisch vor dem un­ver­gleich­li­chen Ge­samt­kunst­werk in mei­nem Gla­se, dem ela­tiv­f­lie­gen­den Mon­sieur Chau­ve ge­den­kend, der die­sen un­ge­mein fruch­ti­gen Obst­korb mit sei­nen sei­den­wei­chen Tan­nin­wölk­chen hoch­lob­prei­send emp­fahl, den ich die­ser ver­zau­bern­den Fla­sche ent­lock­te, mys­tisch vor mich hin träu­mend, in Ge­dan­ken schwel­gend, wann ich das letz­te Mal die Aro­men von Sat­tel­le­der er­schme­cken durf­te und eben bei den säu­er­li­chen Kir­scha­ro­men an­kom­mend fest­stel­len muss, dass Maul­bee­ren doch ziem­lich besch… schme­cken.

Harald Ley


Josef Peil
Josef Peil
Es gitt Leit,
die konnte sich beim Feiere
vor Freinde nitt rette.
Mit dem Feiere hot’s kä Enn genn.
Am Enn honn se aangefang,
dass se sich vor’m Feiere
vor ehre Freinde rette.

Josef Peil


Schpäät im Summa

Gaulandschaft bei Hemmerstorf

I

Gròòblòò im Licht
De Wolken ziehn
De Sunn, mòòl dòò,
Mòòl gaar nit se gesinn,
Enn frischa Schtoppelwind
Treiwt all se vòòa sich hin.

De Drachen fliehn
De Vechjel ziehn dahin
De Quetschen hänken blòò,
Unn Trauwen sinn aach dòò,
Ett Fuuda iss längscht drinn.

Uff loosem Ackaboddem
Sinn Koowen aam schtolsieren.
Enn ganz klään Vechjelchin,
Iss Mirabellen aam prowieren.

Unn aus da Heeh
Sinn aach klään Derfa se gesinn,
Unn Wald, noch kräftich grien,
Woo häämlich schunn druff waart
Fòa iwwa Naat ganz kuntabunt se ginn.

Kään Minsch is heit lòò se gesinn.
De Autobaahn, se heeren jetz vunn weidem,
Loßt Autoon, Laschda  fahren
Dòòmit beizeiden
Heit òòwend aach serick se sinn.

II

Direkt vòòraan uus datt Kabellchin
winkt hell vum Berch uus zuu.
Laadt freindlich inn,
Fòan Keeaz se brennen
Unn fòa ganz häämlich dòòdazuu
All uusa Angscht se nennen.

Schwarz Gruuwenrääda
Kamma hinnen aach noch finnen.
Unn weida dann im Tal
Dòò rauchen Schorschten ganz normal.

Soo geddet uff de Herbscht ball zuu
Unnt Jòòa kummt meh unn meh se Ruh.
Unn ball gesit ma dann
De Krumpa-Feian brennen
Unn lòòdruff gleich
deen alten Summa
wie de Deiwel rennen.

Patrik H. Feltes gen. Veltz


Gisela Bell
Gisela Bell

De Hannjoggel

Imma de erschd
un imma de ledschd
un zwischedrinn
meischdens allään.
Isses drum gang,
had da aangefang,
fa se all un fa nix
ebbes ze mache.

Jedse leihd da dò.
Kä Hahn krähd denòh.
Kä  Deiwel kimmad sich drumm.
Wie’s kumme mussd,
so isses kumm.
Der war herzensgudd
un gans scheen dumm.

Es kummd, wie’s kummd

Es had misse so kumme,
weil, wenn’s nid so kumm wär,
wär’s annaschd kumm.
Ob’s dann bessa kumm wär,
wääs ma nid.

Es had  solle so kumme.
Wenn er nid kumm wär,
wär e annara kumm.
Ob dann e bessara kumm wär,
wääs ma nid.

Es kummd wie’s kummd -
un nid wie’s häd kumme kinne
odda häd kumme solle.
Mach’s Beschde drauß.
Was kummd, gehd aach widda.

Meischdens.

Gisela Bell