Hausaufgabentexte

03.03.2008

Hunger


Un

Milliarde
fer Waffe
Milliarde
fer Bosse
kaum e Auskumme
fer Milliarde

un
e Gedicht
vum
Hunger

Helga Schneider


Hunger

Reim disch,

odder isch fress disch!

Ute Zimmermann


Honger

Eijsch wäß, war'et ess,
em Bauch wie e Ress,
em Bauch e Peijn,
hasch de ebbes for deij Maul,
do werr aach gess,
e Brothahn o kä Aul,
e Schdeck vom Schweijn,
e Steck vom Kalw,
e ganzet o kä halwt.
Haasche neijschd, do musche wie die annere
dich ärjere o wannere
o flouche off die Welt!
Jä, härr'isch Geld!
So gefft et Leijt,
dene moss mä ebbes genn,
noch zour rischdisch Zeijt
enn ihre Berrellerhänn.  

Johannes Kühn


Hunger

Kabierschd dau datt?

For de Pabben

e Kaschden Be-ia on Pe-i-Tiwi,

for de Mammen

e Kònn Kaffe on zwai Päggelcha Zigarädden,

for datt Ällschd

e Börga on e fäschden Freund,

for die Kläänen

Schibbs on e Wideofilm,

for maich

vill se hoch.

Kabierschd dau datt? 

Hildegard Driesch


Et Brot

(Versuch der Übertragung der Kurzgeschichte von Wolfgang Borchert: Das Brot (1947) ins Beckinger Moselfränkische)

Off ämò woar se hellwach. Et woar halwer drei. Dò woar doch ebbes, dò hann ich doch ebbes geheert. Wie wenn én der Kisch émmes geent de Stoul gestooß wär.
Se hat é Richtong Kischen gehorcht. Et woar alles stéll. Zou stéll, ónn wie se mét der Hand iwwer't Bett näwen sich gefahr éss, dò woar et leer...

Dat woaret also, for watt alles so stéll woar; sein Otem hat gefäält. Se éss offgestann ónn durch de dónkel Wohnung én de Kisch getappt. En der Kisch hann se sich getroff. Off der Auer woar et halwer drei. Se hott ebbes Weißes am Kischenschrank steh gesinn ónn et Licht aagedräht. En de Naatshimmeter hann se sich geeniwwer gestann. Naats. Em halwer drei. En der Kisch.

Off em Kischendésch hat der Brotteller gestann. Se hat sofort gesinn: Er hott sich Brot abgeschnied. Et Messer hat näwen em Teller gelääh. Brotkrimmel óff der Deck.

Wenn se òwens én"t Bett gang sénn, hat se émmer et Déschduch sauwer gemach. Jeden Owend. O wai ha Krimmeln óff em Duch gelääh. Onn et Messer danäwen. Se hat gespiert, wie so langsam de Kält von de Plättcher an ihr hochgekrowwelt éss. Onn se hat sich all Meih aandoun missen, fer nét émmer óff de Teller ze gucken.

"Ich ha gedenkt, héi wär ebbes", hat er gesaat ónn én der ganz Kisch rómgelout, wie wenn er onbedéngt ebbes fénne misst.
"Eich hann aach ebbes geheert", hat se'm zer Antwort génn. Onn wie se dat gessat hat, éss'r óffgefall, dat er naats ém Himmet, ém weißen Naatshimmet, scho ganz scheen alt ausgesinn hat. So alt, wie er wérklich woar. Dreiesechzich. Dachsiwwer hat er manchmò jénger ausgesinn. Se sitt doch schon alt aus, hat er gedenkt, so ém Himmet sitt se doch scho richtig alt aus. Awwer vielleicht leit dat och an de Hoar. Bei de Fraaleit leit dat naats émmer an de Hoar. Die machen dann off ämò so alt.

"For watt hascht de dann kää Schlappen aagezoo. Mét nackische Féiß óff de kalt Platten. De hélscht der noch de Fregg." Se hat en net aageguckt, wie se dat gesaat hat, se kónnt et net hann, wenn er liet. Wenn er liet, wo se schon 39 Joar verheirat woaren.

"Ich ha gedenkt, héi wär ebbes", hat er nòmmò gesaat onn nòmmò én all Ecken von der Kisch gelout, ohne ze wéssen for watt. "Ich hann héi ebbes geheert, onn dò hann ich gedenkt, héi wär ebbes paseert." "Eich hann aach ebbes geheert. Awwer et éss neischt ze sinn." Se hat de Teller vom Désch abgeraumt onn de Krimmeln von der Deck weggeschnippst. "De hascht Recht, et éss neischt geween", hat aach er dò gesaat, awwer sei Stémm woar nét ganz fescht.

Se wollt em helfen. "Wai komm, komm, mach. Dat woar bestémmt draußen. Komm wai én't Bett. De verkältscht dich noch off de kalt Plättcher."
Er hat é Richtung Fénschter gelout. "Jò, dat woar bestémmt draußen. Onn eich ha gedenkt, et wär héi drénn, héi énn der Kisch."

Se hat de Hand zum Lichtschalter gehoof. Ich móss wai et Licht ausmachen odder ich móss óff de Teller gucken. Awwer ich darf doch nét óff de Teller gucken.

"Wai komm", hat se zou'm gesaat ónn et Licht ausgemach, "dat woar bestémmt draußen. De wääscht doch, wenn de Lóft geht, knallt der Kandel émmer geent de Wand. Et woar bestémmt der Kandel. Wenn de Lóft geht, klappert der émmer."

Zesammen sénn se durch de dónklen Flur én't Schlòfzémmer zeréckgetappt, de blackisch Féiß hann so richtig om Foußboddem geplatscht. "Lóft éss jò draußen, schon de ganz Naat éss se gang."

Wie se ém Bett woaren, hat se gesaat: "Jò, de Lóft éss de ganz Naat scho gang. Wat dau geheert hascht, dat woar der Kandel."
"Jò, ónn eich ha gemennt, et wär én der Kisch. Awwer et woar bestémmt nur der Kandel." Et hat sich aageheert, wie wenn er schon halwer schlòfe gäng.
Awwer se hat gemerkt, sei Stémm éss nét echt, er liet. "Et éss kalt", hat se gesaat ónn zart gegarpst, "ich kuscheln mich ónner de Deck. Gutt Naat."
"Naat", hat er noch gesaat, "jò, et éss ganz schee kalt."
Dann woaret stéll.

A gudde Sturm späder hat se geheert, wie er häämlich ganz vorsichtich gekáut hat. Mét Absicht hat se déif ónn gleichmäßich geòtemt, er sollt nét merken, dat se noch wackrich woar. Awwer er hat so regelmäßich gekáut, dat se langsam dòriwwer égeschlòf éss.

Wie er am nägschten Owend hemm kómm éss, hat se'm véier Scheiwen Brot higeschoob. Sónscht hat er émmer nur drei kritt.
"De kannschder rouhich véier essen", hat se gesaat ónn éss von der Kischelamp weggang. "Ich kann dat Brot lò nét so richtich verdreen. Ess dau rouhich ää Scheiw meh. Eich verdreen et nét so gutt."
Se hat gesinn, wie er sich déif iwwer de Teller gebéckt hat.
Er hat nét hochgeguckt. En däm Moment hat er ihr lääd gedòòn.
"Awwer dau kannscht doch nét nur zwai Scheiwen essen", hat er iwwer seim Teller gesaat.
"Doch, òwens verdreen ich dat Brot lò nét so gut. Ess dau rouhich, ess nur."

Erscht späder hat se sich ónner de Lamp an de Désch gesetzt.

Gérard Carau


Hónga

Ze vill
Macht äänen
kabudd

Ze wenich
Dóut äänem
aach nét gudd

En bésselchin
Kann käänem
schaden

Hans Walter Lorang